Која е целта на врските?

Како предизвиците во врските можат да не отворат кон нешто посуштинско и слободно од она кое го веруваме за себе?

Како будењето на свеста од “малото ограничено јас“ во автентично битие  може да не исцели нас и нашите врски?

Ајде да бидеме љубезни и искрени кон себе.Ние веруваме дека нашиот партнер ќе не направи среќни. По почетната фаза на врската која започнува со силно заљубување и постојана потреба еден за друг, по извесно време почнуваме да приметуваме некои работи во нашиот партнер кои не ги сакаме и кои се обидуваме да ги промениме. Поточно почнуваме да се сомневаме дали тој/таа се “вистинскиот/та“ за нас.

Врските никогаш повеќе не биле проблематични и конфликтни како што се денес.Многу луѓе поради тоа се одлучуваат да останат сами, а исто така многу сеуште се надеваат на “најдоброто“.

Колку побрзо прифатиме дека целта на врските не е да не направат среќни туку да не направат СВЕСНИ, толку побрзо ќе престанеме да страдаме.

Она кое го гледаме кај своите партнери е секогаш нашата идеја или приказна, која е спротивна од она кое навистина го чувствуваме. За да можеме да ги видиме јасно работите, потребно е да го разбереме својот идентитет на мало јас кое постојано бара љубов и внимание.Никој однадвор тоа не може да го направи за нас, тоа е лично наш процес кој ако го прифатиме , секогаш не води кон будење на нешто многу подлабоко и прекрасно кое веќе постои во нас.